"അഭയാര്‍ത്ഥികള്‍" എന്തൊക്കെയോ നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരാള്‍ - കഥാപഠനം

• കഥാപഠനം ഡൗണ്‍ലോഡ് ചെയ്യാം പ്രിന്റെടുക്കാം
  

"ചിന്തയിതൊന്നേ ഞാനെന്‍വീട്

എന്റെ കളത്രം എന്റെ കിടാങ്ങള്‍

എന്‍തൊഴിലെന്‍വഴിയെന്റെ കസേര

എന്റെ കുടുക്ക എന്റെ കിടക്ക

എന്റെ പിറന്നാളെന്‍ ജലദോഷം

ഇങ്ങനെ കഴിയാന്‍ കഴിയും കാലം

സുന്ദരമല്ലെന്നെങ്ങനെ പറയും?”

സുഖകാലകീര്‍ത്തനം - ഡി. സന്തോഷ്

പുതിയ കാലത്തോടും ജീവിതരീതികളോടും മലയാളിയുടെ നിര്‍മ്മമതയോടും സംവദിക്കുന്ന 'എന്തൊക്കെയോ നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരാള്‍' എന്ന കഥ വായനക്കാരെ ചിന്തോദ്ദീപകരാക്കുന്നു. 'ദിനോസറിന്റെ കുട്ടി' എന്ന കഥയിലൂടെ ഭ്രമാത്മകതയുടെ ഭിന്നമുഖങ്ങള്‍ ആവിഷ്കരിച്ച ഇ. ഹരികുമാര്‍ മലയാളചെറുകഥയിലെ ആധുനികതയുടെ പ്രതിനിധിയാണ്.

അച്ഛനുമമ്മയുമില്ലാത്ത ആറുവയസുകാരി പെണ്‍കുട്ടിയുടെ ദയനീയതയും നിസ്സഹായതയും ഒറ്റപ്പെടലും സംരക്ഷണം കൊതിക്കുന്ന മനസ്സും അനാവൃതമാകുന്നു ഈ കഥയില്‍.

ഭാര്യയോടൊപ്പം ഷോപ്പിംഗിനായി സാരിക്കടകളില്‍ കയറിയിറങ്ങുന്ന കഥാനായകന്റെ കൂടെയെത്തുന്നു നിറഞ്ഞചിരിയും കൗതുകവുമായി റാണി എന്ന തെരുവുബാലിക. ഭാര്യയ്ക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള സാരിതേടി ഓരോകടയില്‍നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോഴും പിന്‍തുടരുന്ന അവളോട് കഥാനായകന്‍ അവളുടെ വിവരങ്ങള്‍ ചോദിച്ചറിയുന്നു. അച്ഛനാരെന്നുപോലുമറിയാത്ത അവളുടെ അമ്മയും രണ്ടുദിവസംമുമ്പ് ആശുപത്രിയില്‍ വച്ച് മരണമടഞ്ഞു. അമ്മയോടൊപ്പം കടത്തിണ്ണയിലുറങ്ങിയിരുന്ന അവള്‍ വീണ്ടും അതേ കടത്തിണ്ണയിലേയ്ക്ക് എത്തിപ്പെടുന്നു. രാത്രിയിലെ ഭയത്തില്‍നിന്നും അഭയംതേടാനാണ് അവള്‍ അയാള്‍ക്കൊപ്പം നടന്നത്. സഹതാപത്തോടെ അയാള്‍ അവള്‍ക്ക് ഐസ്ക്രീം നല്‍കുന്നു. ഇഷ്ടപ്പെട്ട സാരിയുമായി ഭാര്യയോടൊപ്പം വീട്ടിലേയ്ക്കു മടങ്ങാന്‍നേരം "എന്നേം കൊണ്ടുപോവ്വോ?” എന്ന ചോദ്യത്തിന് "അതൊന്നും പറ്റില്ല മോളേ, മാറിനില്‍ക്ക്" എന്നു മറുപടി പറയാനേ അയാള്‍ക്കാവുന്നുള്ളൂ. അയാള്‍ നല്‍കുന്ന പത്തുരൂപാനോട്ട് അവള്‍ വാങ്ങുന്നില്ല. വീട്ടിലെത്തിയ അയാള്‍ക്ക് ആ പെണ്‍കുട്ടിയെ ഒപ്പം കൂട്ടാത്തതില്‍ കുറ്റബോധം തോന്നുന്നു. പെട്രോളടിക്കാനെന്ന വ്യാജേന അയാള്‍ വീണ്ടും നഗരത്തിലെത്തുകയും കടത്തിണ്ണയില്‍ ചുരുണ്ടുകിടക്കുന്ന അവളെ കാണുകയും ചെയ്യുന്നു. ഒപ്പംതന്നെ കൂലിവേലക്കാരെന്നുതോന്നുന്ന അച്ഛനുമമ്മയും അവരുടെ മകനുമടങ്ങുന്ന കൊച്ചുകുടുംബം അവളുടെ അടുത്തെത്തി അവളെ വിളിച്ചുണര്‍ത്തി കൈപിടിച്ച് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകുന്നത് അയാള്‍ കാണുന്നു.

ഒരു മധ്യവര്‍ത്തി മലയാളിയുടെ ഒഴിയാബാധയെന്നോ 'ഒബ്സെഷന്‍' എന്നോ വിളിക്കാവുന്ന സുഖസൗകര്യങ്ങളോടുള്ള, പുതുമകളോടുള്ള, വൈവിദ്ധ്യങ്ങളോടുള്ള ഭ്രമമാണ് ഈ കഥയിലെ രമണിയെയും നായക കഥാപാത്രത്തെയും നയിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്ന മൂല്യങ്ങളില്‍ അയാള്‍ അസ്വസ്ഥനുമാണ്. ഈ അസ്വസ്ഥത താല്‍ക്കാലികമാവുകയും വീണ്ടും നിസ്സംഗതയിലേയ്ക്കുതന്നെ എത്താനേ അയാള്‍ക്ക് കഴിയുന്നുള്ളൂവെന്നും കഥ വ്യഞ്ജിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. യാഥാര്‍ത്ഥ്യം നിറഞ്ഞ ദുരിതക്കാഴ്ചകളെ കേവലം സഹതാപത്തോടെ നോക്കാനല്ലാതെ അതിലേയ്ക്ക് നടന്നിറങ്ങി നേരിടാനുള്ള ചങ്കുറപ്പോ ത്യാഗമനോഭാവമോ പ്രകടിപ്പിക്കാത്ത ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെ പ്രതിനിധിയാണ് ഈ കഥയിലെ നായകന്‍.

ഇഷ്ടപ്പെട്ട സാരിയും ആഭരണങ്ങളും വാങ്ങാനായി ഓരോ കടയിലും കയറിയിറങ്ങുന്നതിന് അയാള്‍ക്ക് യാതൊരു മടിയുമില്ല. മാത്രമല്ല, പട്ടുസാരികളുടെ പളപളപ്പും അതെടുത്ത് ചീനവലപോലെ മുമ്പിലേയ്ക്കിടുന്ന സുന്ദരികളായ ചെറുപ്പക്കാരികളുടെ പ്രസരിപ്പും അയാള്‍ ആസ്വദിക്കുന്നുമുണ്ട്. എങ്കിലും ഭാര്യയോടൊപ്പം ഐസ്ക്രീം കഴിച്ചിരിക്കുമ്പോഴും പെണ്‍കുട്ടിയുടെ ദൈന്യമുഖം അയാളെ വേട്ടയാടുന്നു. അമ്മ മരിക്കുംമുമ്പ് കെട്ടിക്കൊടുത്തതാവാം അവളുടെ മുടി എന്ന് അയാള്‍ ചിന്തിക്കുന്നു.

ഐസ്ക്രീം നല്‍കിയിട്ടും പിന്നാലെ കൂടിയ പെണ്‍കുട്ടിയെക്കുറിച്ച് അയാള്‍ക്ക് ഉല്‍ക്കണ്ഠയുണ്ട്. ഇരുണ്ട ഒരു രാത്രികൂടി കടന്നുവരുന്ന അവളുടെ ജീവിതത്തെക്കുറിച്ച് അയാള്‍ ആകുലപ്പെടുന്നു. കൂടെക്കൂട്ടണമെന്ന ആഗ്രഹം അയാളുടെ ഉള്ളിലെവിടെയോ നിറയുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ, ഭാര്യയുടെ ആഗ്രഹങ്ങള്‍ക്കും അഭിപ്രായങ്ങള്‍ക്കും എതിരായി പ്രവര്‍ത്തിക്കാന്‍ അയാള്‍ക്ക് താല്പര്യമില്ല. അഭിപ്രായങ്ങളും ആശയങ്ങളും കുടുംബഭദ്രതയ്ക്കായി അടിയറവയ്ക്കുന്ന കഥാപാത്രത്തിനപ്പുറം പ്രതിസന്ധികളെ തരണംചെയ്യാനുള്ള കരുത്ത് അയാള്‍ക്കില്ല. തന്റെ ഉള്ളില്‍ അവശേഷിക്കുന്ന നന്മയുടെ കിരണം പെണ്‍കുട്ടിയെ കൂടെക്കൊണ്ടുപോകുന്ന ദരിദ്രകുടുംബത്തിന്റെ പ്രവൃത്തിയിലൂടെ പ്രകാശിക്കുമ്പോഴാണ് തന്റെ നഷ്ടപ്പെടലുകള്‍ അയാള്‍ തിരിച്ചറിയുന്നത്. ബാല്യകാലത്ത് താന്‍ കൊണ്ടുവന്ന പൂച്ചക്കുട്ടിയെ വീട്ടുകാര്‍ ഉപേക്ഷിച്ചപ്പോള്‍ അത് വാഹനത്തിന്നടിയില്‍പ്പെട്ട് ചതഞ്ഞര‌്‌‌ഞ്ഞ ഓര്‍മ്മയാണ് അയാളെ പെട്രോളടിക്കാനെന്ന വ്യാജേന വീണ്ടും നിരത്തിലെത്താന്‍ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. എന്നാല്‍ അവളെ വീട്ടിലേയക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകാനോ സംരക്ഷിക്കാനോ മറ്റൊരഭയമൊരുക്കാനോ അയാള്‍ക്കൊരിക്കലും കഴിയുകയില്ല എന്ന് അയാളുടെ വിധേയത്വത്തില്‍ നിന്നും ഗ്രഹിക്കാം. എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ചെയ്യണം എന്ന ആഗ്രഹം ഉള്ളിലുണ്ടെങ്കിലും അതിനനുസരിച്ച് ജീവിക്കാനാവാതെ ഉള്‍വലിയുന്ന, സ്വന്തം സുഖങ്ങളില്‍ അഭിരമിക്കുന്ന ശരാശരി മലയാളിയുടെ പ്രതീകമാണ് ഈ കഥാപാത്രവും. എല്ലാ ദുരിതക്കാഴ്ചകളോടും ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളോടും കൃത്യമായ അകലം പാലിക്കുന്ന ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെ പ്രതിനിധി. സ്വയം സൃഷ്ടിക്കുന്ന കൂച്ചുവിലങ്ങുകളാണ് ഉത്തരം കഥാപാത്രങ്ങളെ മുന്നോട്ടുനയിക്കുന്നത്. പൊട്ടിച്ചെറിയാനുള്ള ശക്തിയോ ആത്മവിശ്വാസമോ അടങ്ങാത്ത അഭിനിവേശമോ നഷ്ടപ്പെടുന്ന തലമുറയുടെ പ്രതീകമാണയാള്‍.

നായകനില്‍ നിന്നും വ്യത്യസ്തമായി കാഴ്ചകളുടെ അലട്ടലുകള്‍ തീരെ ബാധിക്കാത്ത കഥാപാത്രമാണ് നായകന്റെ ഭാര്യ രമണി. ബാഹ്യമോടികളിലും ആഡംബരങ്ങളിലും ആത്മസംതൃപ്തി തേടുന്നവള്‍. സഹോദരിയുടെ മകളുടെ വിവാഹത്തിനു ധരിക്കാന്‍ ആഭരണവും സാരിയുംതേടി കടകള്‍ കയറിയിറങ്ങുന്ന അവള്‍ തൃശ്ശൂരോ കോയമ്പത്തൂരോ ചെന്നൈയിലോ പോയിട്ടാണെങ്കിലും ഇഷ്ടമുള്ള നിറം തിരയാന്‍ തയ്യാറാണ്. ഇഷ്ടനിറം ലഭിച്ചില്ലെങ്കില്‍ വിവാഹത്തിനുപോകാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നുമില്ല. "നീന നിന്റെ സ്വന്തം സഹോദരിയുടെ മകളാണ്" എന്ന് ഭര്‍ത്താവ് ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്നുവെങ്കിലും വാശിയിലൂടെ ബന്ധങ്ങള്‍ കെട്ടുകാഴ്ചകളാക്കുന്ന ബാഹ്യപ്രകടനമാണ് രമണിയിലൂടെ കഥാകൃത്ത് വരച്ചുകാട്ടുന്നത്. ഇഷ്ടപ്പെട്ടസാരി കിട്ടിക്കഴിയുമ്പോള്‍ മാത്രമാണ് തെരുവുബാലികയ്ക്ക് 'എന്തെങ്കിലും വാങ്ങിക്കൊടുക്കാം' എന്ന് ഉദാരമനസ്കയാകുന്നത്. പിറകെ കൂടുന്ന പെണ്‍കുട്ടിയെ ശല്യമാവാതെ എന്തെങ്കിലും കൊടുത്ത് ഒഴിവാക്കാന്‍ അവര്‍ തിടുക്കം കൂട്ടുന്നു. അനാഥബാലികയുടെ ദൈന്യം അവരെ ചിന്തിപ്പിക്കുന്നില്ല. ജീവിതം നല്‍കുന്ന നിറക്കാഴ്ചകളില്‍ അഭിരമിക്കുന്ന രമണിക്ക് സ്വാര്‍ത്ഥതയും വാശിയും സുഖസൗകര്യങ്ങളും പുറംമോടികളും തീര്‍ക്കുന്ന ലോകത്തിനപ്പുറം വളരാനാവില്ല. സമൂഹത്തിലെ പ്രശ്നങ്ങളോ സമൂഹത്തോടുള്ള പ്രതിബദ്ധതയോ അവരുടെ സുഖാനുഭവത്തിന് തടസ്സമാവുകയില്ല. മൂല്യങ്ങളെക്കുറിച്ചോ അപരന്റെ ദൈന്യത്തെക്കുറിച്ചോ കേവലം അര്‍ത്ഥമില്ലാത്ത സഹതാപ വാക്കുകള്‍ക്കപ്പുറം ചിന്തിക്കാന്‍ അവര്‍ക്കാവില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ എന്തൊക്കെയോ നഷ്ടപ്പെടുന്ന നായകനില്‍നിന്നും നഷ്ടപ്പെടലുകളില്ലാത്ത നായികയായി രമണി പരിണമിക്കുന്നു.

കഥാവസാനം സൂചിപ്പിക്കുന്ന ദരിദ്രകുടുംബത്തിന് - വഴിവാണിഭക്കാരനില്‍നിന്ന് മകനുള്ള ഷര്‍ട്ട് വിലപേശിവാങ്ങിക്കുന്ന ദരിദ്രകുടുംബത്തിന് - തെരുവില്‍ അനാഥയായികിടക്കുന്ന പിഞ്ചുബാലികയെ സംരക്ഷിക്കാന്‍ ആലോചിക്കേണ്ടിവരുന്നില്ല. ആറുവയസ്സുകാരി പെണ്‍കുട്ടി തെരുവില്‍ സുരക്ഷിതയല്ല എന്ന ബോധവും തന്റെ മകനെപ്പോലെയാണ് ആ ജീവനെന്നും ഉള്ള തിരിച്ചറിവാണ് അയാളെ നയിക്കുന്നത്. ദുരിതവും കഷ്ടപ്പാടും നിറഞ്ഞ സമൂഹത്തിന്റെ താഴേത്തട്ടിലുള്ള അവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഈ കുട്ടിയുടെ ബാദ്ധ്യത ആശങ്കയുണര്‍ത്തുന്നതല്ല. അഭയം നല്‍കുന്നത് അവരുടെ ഉത്തരവാദിത്തമായി മാറുകയാണ്.

കേരളീയ സാഹചര്യങ്ങളില്‍, പകല്‍ പോലും ഭയത്തിന്റെയും കാപട്യത്തിന്റെയും പ്രതീകമാകുമ്പോള്‍, പെണ്‍കുട്ടികള്‍ അരക്ഷിതരാവുമ്പോള്‍, നിരത്തുവക്കില്‍ കടത്തിണ്ണയില്‍ തനിച്ചുറങ്ങുന്ന ആറുവയസ്സുകാരി എങ്ങനെ സുരക്ഷിതയാവും? "തെരുവില്‍ വെളിച്ചം കുറഞ്ഞുവന്നു. നിരത്തിന്റെ നടുവിലുള്ള സോഡിയം വേപ്പര്‍ ലാമ്പുകള്‍ മടിച്ചുകൊണ്ട് കണ്ണുതുറന്നു. ഇരുവശത്തുമുള്ള കടകളില്‍ വിളക്കുകള്‍ തെളിഞ്ഞു. ഷോക്കേസുകള്‍ ശക്തിയുള്ള വിളക്കുകളാല്‍ പ്രകാശിച്ചു. രാത്രി വരികയാണ്. രാത്രി, നിരവധി അലങ്കാരവിളക്കുകളുടെ വര്‍ണ്ണപ്പകിട്ടോടെ എഴുന്നള്ളിവരുമ്പോള്‍ ഇവിടെ ഒരു ആറുവയസ്സുകാരി, ഏകയായി അതിനെ നേരിടാന്‍ പോകുകയാണ്. ഒരു രാത്രികൂടി, ഇരുണ്ട ജീവിതത്തില്‍ ആശയുടെ മങ്ങിയ വിളക്കുകള്‍ മാത്രമുള്ള ഒരു രാത്രികൂടി.” ഈ വരികളില്‍ ആഖ്യാതാവ് പങ്കുവയ്ക്കുന്നത് ഈ ആശങ്കതന്നെയാണ്.

കഥാഘടനയ്ക്കും അനുഭവങ്ങള്‍ക്കും ശക്തിപകരാന്‍ പ്രഥമപുരുഷവീക്ഷണം സ്വീകരിച്ചതിലൂടെ കഴിയുന്നുണ്ട്. കഥാപാത്രത്തിനുള്ളിലേയ്ക്കിറങ്ങി അയാളുടെ ബാല്യത്തെയും മാനസിക സംഘര്‍ഷത്തെയും നിഷ്ക്രിയതയെയും അവതരിപ്പിക്കാന്‍ ഈ വീക്ഷണത്തിലൂടെ കഴിയുന്നു. കഥാസന്ദര്‍ഭങ്ങളെ കോര്‍ത്തിണക്കി ഭൂതകാലത്തില്‍ നിന്നു ഭാവിയിലേയ്ക്കും തിരികെ വര്‍ത്തമാനത്തിലേയ്ക്കും ക്ഷണനേരംകൊണ്ടെത്താന്‍ സാധിക്കുന്നത് വീക്ഷണത്തിന്റെ വിന്യസനത്താലാണ്.

രമണി എന്നാല്‍ നല്ല സ്ത്രീയെന്നും നല്ല ഭാര്യ എന്നും അര്‍ത്ഥം. സ്ത്രീ മകളും അമ്മയും സഹോദരിയും കാമുകിയും ഭാര്യയും ഒക്കെയാണ്. എല്ലാ വികാരങ്ങളുടെയും ഉറവിടം. സ്നേഹത്തിന്റെയും ത്യാഗത്തിന്റെയും സാഹോദര്യത്തിന്റെയും ഭിന്നഭാവങ്ങള്‍ സ്ത്രീയില്‍ അന്തര്‍ലീനമാണ്. അനുഭവത്തിലൂടെ കരുത്താര്‍ജ്ജിക്കുന്നവള്‍. എന്നാല്‍ കഥയിലെ രമണി ഈ അര്‍ത്ഥവിശാലതയുടെ മറുപുറമാണ്. സങ്കുചിതത്വത്തിന്റെയും സ്വാര്‍ത്ഥതയുടെയും അരണ്ടെ'വെട്ട'ത്തില്‍, ഇത്തിരി'വട്ട'ത്തില്‍ ചിന്തിക്കുന്നവള്‍. റാണി എന്നാല്‍ രാജ്ഞി എന്നാണര്‍ത്ഥം. ഏതമ്മയും തന്റെ മകള്‍ രാജ്ഞിയെപ്പോലെ, രാജകുമാരിയെപ്പോലെ വാഴണമെന്നാണ് ആഗ്രഹിക്കുക.ഇവിടെ റാണി പിതൃത്വവും മാതൃത്വവും നഷ്ടപ്പെട്ട അനാഥബാലിക. പേരുകളുടെ വൈരുദ്ധ്യം കഥാകാരന്റെ ആഖ്യാനതന്ത്രത്തിന്റെ ഭാഗംതന്നെയാണ്. ഇത്തരം വിരുദ്ധ തലങ്ങളാണ് ഈ കഥയുടെ ഭാവഘടനയെ ശക്തിപ്പെടുത്തുന്നത്.

'എന്തൊക്കെയോ നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരാള്‍' എന്ന ശീര്‍ഷകം സമകാലികാവസ്ഥയില്‍ സ്വത്വം നഷ്ടപ്പെടുന്ന ഇതിലെ കഥാപാത്രത്തിന്റെ സ്വഭാവത്തെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. എന്തൊക്കെയോ നഷ്ടപ്പെടുകയല്ല, നഷ്ടപ്പെടുത്തുകയാണ് എന്ന് കഥാവിശകലനത്തില്‍ മനസ്സിലാവും. നഷ്ടപ്പെട്ടതിനുകാരണം അയാളുടെ ഭാര്യയല്ല, അയാള്‍കൂടിയാണെന്നും അയാളുടെ കാലഘട്ടം കൂടിയാണെന്നും തിരിച്ചറിയേണ്ടതുണ്ട്. അന്യരുടെ യാതനകള്‍ക്ക് ചെവികൊടുക്കാതെ വര്‍ണ്ണപ്പകിട്ടില്‍ ജീവിക്കേണ്ടിവരുന്നവര്‍ക്ക് പ്രശാന്തതയോ ആത്മസംതൃപ്തിയോ ലഭിക്കുന്നില്ല എന്നും മനസ്സിന്റെ അലട്ടലുകള്‍ പിന്‍വിളിയായി നിലനില്‍ക്കുമെന്നും ഈ ശീര്‍ഷകം സൂചിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.

നഷ്ടപ്പെടലുകളാണ് അഭയാര്‍ത്ഥിത്വം സൃഷ്ടിക്കുന്നത്. രക്ഷാകര്‍ത്തൃത്വം നഷ്ടപ്പെടുന്നതിലൂടെ റാണി എന്ന ബാലിക അഭയാര്‍ത്ഥിയായി മാറുന്നു. മൂല്യങ്ങളും സ്വത്വവും നഷ്ടപ്പെടുന്നതിലൂടെ കഥാനായകനും അഭയാര്‍ത്ഥിയായി മാറുന്നു. ത്യാഗത്തിലും സ്നേഹത്തിലും ആത്മസംതൃപ്തികണ്ടത്തുന്നവര്‍ക്കേ ജീവിതം സാര്‍ത്ഥകമാക്കാനാവൂ എന്ന തിരിച്ചറിവും ഈ കഥ പകര്‍ന്നുതരുന്നു.

-ഡോ. ഷംല യു.

എ.ജെ.ജെ.എം.ജി.ജി.എച്ച്.എസ്.

തലയോലപ്പറമ്പ്.