കാഴ്ചയ്ക്കപ്പുറം - കഥ

ഒരു തണുത്ത വെളുപ്പാന്‍കാലത്ത് ഷാര്‍ജ ഏര്‍പ്പോര്‍ട്ടിലേക്ക് പറന്നിറങ്ങുമ്പോള്‍ ഒരു പത്തുവയസ്സുകാരിയുടെ മനസ്സായിരുന്നെനിക്ക്. പറന്നിറങ്ങിയ വിമാനത്തിലിരുന്ന് കൗതുകത്തോടെ നോക്കുന്ന എന്റെ കണ്‍മുന്നില്‍ ആയിരക്കണക്കിന് ലൈറ്റുകള്‍ മിന്നിമറയുന്നു.... വീടുകള്‍ക്കു മുന്നില്‍ തൂക്കുന്ന നക്ഷത്രവിളക്കുകളെ കൊതിയോടെ നോക്കിനില്‍ക്കുന്ന ക്രിസ്തുമസ് രാത്രികളാണ് എനിക്കപ്പോളോര്‍മ്മവന്നത്. ഇച്ചായന്റെ കൈയ്യും പിടിച്ച് ദുബായിലെ കാഴ്ചകള്‍കണ്ടു നടക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിട്ട് ഒരാഴ്ചയില്‍ കൂടുതലായെങ്കിലും എനിക്കെല്ലാം വിസ്മയങ്ങളായിരുന്നു... ഗുല്‍മോഹര്‍ മരങ്ങള്‍ പൂത്തിനില്‍ക്കുന്ന പാതയോരങ്ങള്‍ക്കിരുവശവും സുന്ദരികളായ പുഷ്പങ്ങള്‍ നമ്മേനോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുന്നു.... എന്നു പറഞ്ഞു കടന്നുപോയ വര്‍ണ്ണാഭമായ കഴ്ചകള്‍ക്കപ്പുറം ചുട്ടുപൊള്ളിക്കുന്ന ചൂടും... ഒരു പ്രദേശത്തെയാകമാനം വഹിച്ചുകൊണ്ടുപോകുന്ന മണല്‍ക്കാറ്റുമെല്ലാം... പതിയെ പതിയെ എന്നെ അലോസരപ്പെടുത്തി....

സാമ്പത്തികമാന്ദ്യം അത്യുച്ചാവസ്ഥയില്‍ എത്തിയ സമയമായിരുന്നു അന്ന്. ദുബായുടെ മധുചഷകങ്ങള്‍ക്കുമപ്പുറം മറ്റൊരു ലോകത്തെ ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു... വീശിയടിക്കുന്ന മണല്‍ക്കാറ്റുകളില്‍ ഒട്ടകങ്ങള്‍ക്കു മറപറ്റിനിന്ന് ജീവിതത്തിന്റെ നൂല്‍നൂല്‍ക്കുന്ന സഹോദരന്മാര്‍, ചുട്ടുപഴുത്ത പാതയോരങ്ങളില്‍ തൊഴിലന്വേഷണത്തിനവസാനം കുഴഞ്ഞുവീണു കിടക്കുന്ന ചെറുപ്പക്കാര്‍... ഇത്തരം കാഴ്ചകളൊക്കെ കണ്ട് മനസ്സല്പം വേദനിച്ചിരുന്ന ഒരു ദിവസമാണ് ഞാനാകാഴ്ച കണ്ടത്. കാലത്ത് ഓഫീസില്‍പ്പോയ ഭര്‍ത്താവിന്റെ വരവ് വൈകിട്ടഞ്ചുമണിയോടടുത്താകും എന്നു നന്നായറിയാമായിട്ടും ഞാന്‍ പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങി വെയിലിന്റെ കാഠിന്യം തീര്‍ത്തും മാറിയിട്ടില്ല. ശീതീകരിച്ച മുറിക്കുള്ളിലെ മടുപ്പ് അത്രയ്ക്കു അസഹ്യമായപ്പോഴാണ് മകളുടെ കൈയ്യും പിടിച്ച് പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങിയത്.

തലയില്‍ മനോഹരമായ കെട്ടുകെട്ടി വൈള്ളക്കുപ്പായങ്ങളുമിട്ട് നടന്നുപോകുന്ന അറബികളെ നോക്കിനില്‍ക്കുമ്പോള്‍ എനിക്കു തോന്നി അവരുടെ നടത്തത്തില്‍പോലും മനോഹരമായൊരു താളമുണ്ടെന്ന് റാസല്‍ മേഖലയിലെ മലയാളി സമാജത്തിനടുത്തായി അറബികളുടെ ഒരു പള്ളിയുണ്ട്. അവിടേയ്ക്ക് ആളുകള്‍ വാഹനങ്ങളില്‍ പോകുന്നത് ഞാന്‍ താമസിച്ചിരുന്ന വീടിനു മുന്നിലുള്ള മുള്‍ച്ചെടിച്ചോട്ടിലിരിക്കുമ്പോള്‍ എനിക്കു കാണാമായിരുന്നു. ഈന്തപ്പനകളും ഗുല്‍മോഹര്‍ മരങ്ങളും നിറഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്ന പാതയോരങ്ങളുണ്ടെങ്കിലും ആ നാട് അകവും പുറവും പൊള്ളിനില്‍ക്കുകയായിരുന്നു. അടുത്ത വില്ലയില്‍ താമസിക്കുന്ന ചേച്ചി നീട്ടിയ മലയാളപത്രം ആര്‍ത്തിയോടെ വായിക്കുമ്പോള്‍ കിട്ടിയ ആശ്വാസം വാക്കുകള്‍ക്കതീതമായിരുന്നു. നാട്ടിലെ വിശേഷങ്ങളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ച് സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യത്തിന്റെ ഉച്ചസ്ഥായില്‍ എത്തിയപ്പോഴാണ് മകളെന്നെ വിളിച്ചത്.

മകള്‍നില്‍ക്കുന്നതിന്റെ തൊട്ടടുത്തായി വീണുകിടക്കുന്ന ഒരു മനുഷ്യന്‍. മണ്ണിന്റെ നിറമായ കുര്‍ത്തയും പൈജാമയും. ദുബായിലെത്തിയിട്ട് ഒരുമാസം കഴിഞ്ഞതിനാല്‍ വേഷത്തില്‍നിന്നും ആളേതു രാജ്യക്കാരനാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍ വിഷമം ഉണ്ടായില്ല. അറബിയും ഇസ്രായേലിയും ചൈനക്കാരും ഫിലിപ്പീനിയുമെല്ലാം കൂടിക്കുഴയുന്ന ഒരു ചെറിയലോകം തന്നെയാണ് ഗള്‍ഫെന്ന് ആദ്യത്തെ ഒരാഴ്ചകൊണ്ടുതന്നെ ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു. ഈ പൊള്ളുന്ന വെയിലില്‍ വീണുകിടക്കുന്നത് നമ്മുടെ ആ "ജന്മശത്രുക്കളിലൊരുവന്‍”. ഈ പാതയോരത്ത് ഇങ്ങനെയൊരാള്‍. മകളുടെ കൈപിടിച്ചുകൊണ്ട് വേഗം അകത്തുകയറിപ്പോകാന്‍ തുനിഞ്ഞു. മകള്‍ വരാന്‍ കൂട്ടാക്കുന്നില്ല. മണ്ണില്‍ വീണുകിടക്കുന്ന അയാള്‍ തീരെ അവശനാണ്. ആയാസപ്പെട്ട് കണ്ണുകള്‍ തുറക്കുന്ന അയാള്‍ എന്നോടെന്തോ പറയാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു.

"അമ്മേ... അയാള്‍ക്കിത്തിരി വെള്ളം കൊടുക്കൂ.." എന്നു ചിണുങ്ങുന്ന മകള്‍ക്കുമുമ്പില്‍ ഇന്ത്യ-പാക്കിസ്ഥാന്‍ വിഭജനത്തെക്കുറിച്ചും പിന്നീടുണ്ടായ യുദ്ധങ്ങളെക്കുറിച്ചുമൊന്നും പറയാനെനിക്കു കഴിഞ്ഞില്ല. കാര്‍ഗില്‍ യുദ്ധത്തില്‍ മരിച്ചുവീണ ഇന്ത്യന്‍ പട്ടാളക്കാരോടുള്ള ആദരസൂചകമായി ഇയാള്‍ക്ക് വെള്ളം കൊടുക്കാതിരുന്നാലോ? സഹായിക്കണോ? വേണ്ടയോ? രണ്ടും കല്പിച്ച് ഞാനയാള്‍ക്ക് വെള്ളം കൊടുത്തു. പാതയോരത്തെ മണലില്‍ കൈകുത്തി കയാളെഴുന്നേറ്റിരിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി ആംഗ്യഭാഷയില്‍ അയാളോട് കാര്യങ്ങള്‍ ചോദിച്ചറിയാന്‍ ഞങ്ങള്‍ ശ്രമമാരംഭിച്ചു... ഭാഗ്യം അയാള്‍ക്ക് ഇംഗ്ളീഷ് കുറച്ചൊക്കെ പറയാന്‍ അറിയാം.

മുഹമ്മദ് കാസിം. പാക്കിസ്ഥാനില്‍ നിന്നും ഗള്‍ഫിലെത്തിയിട്ട് നീണ്ട മൂന്നുവര്‍ഷങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞുപോയി വീശിയടിച്ച സാമ്പത്തികമാന്ദ്യത്തില്‍ കടപുഴകിയ കാസിം ജോലിനഷ്ടപ്പെട്ട് വീട്ടിലേയ്ക്ക് തിരികെപ്പോകാന്‍ മനസ്സില്ലാതെ, ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും താമസിക്കുന്നു. എന്റെ മുന്നിലിരുന്ന് അയാള്‍ തേങ്ങിക്കരഞ്ഞു. സര്‍ക്കാര്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടും തിരികെപ്പോയില്ല. ഷാര്‍ജയിലെ മരുഭൂമിയില്‍ വിസയില്ലാതെ ഏതോ അറബിയുടെ ഒട്ടകക്കൂട്ടങ്ങള്‍ക്ക് കാവല്‍ കിടക്കുന്ന പാവം. ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ട് ഏഴുദിവസങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഒട്ടകക്കൂട്ടങ്ങള്‍ക്കു വെള്ളംകൊടുക്കുമ്പോള്‍ വന്ന പിഴവില്‍ കൈപ്പത്തി പൊള്ളിച്ചു അറബി. അറ്റുപോകാറായ വലതുകൈ വിരലുകള്‍. ഇന്ത്യയുടെ അതിര്‍ത്തിക്കപ്പുറത്തേയ്ക്ക് എന്റെ കണ്ണുനീര്‍ പടര്‍ന്നൊഴുകി. വഴിവക്കില്‍ ഞാന്‍ കൊടുത്ത ഭക്ഷണം ആര്‍ത്തിയോടെ കഴിച്ച് മുഹമ്മദ് കാസിം. തീഷ്ണമായ മതസ്നേഹം വേണമെങ്കില്‍ ഭ്രാന്തെന്നു പറയാം. അതാണയാളെ എനിക്കു മുന്നിലെത്തിച്ചത് ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന സമയത്ത് വാഹനങ്ങളില്‍പ്പോകാന്‍പോലും ആളുകള്‍ മടിക്കുന്ന സമയത്ത് ഈ വഴിയിലൂടെ അയാള്‍ നടന്നെത്തിയത് നിസ്ക്കാരം മുടങ്ങാതിരിക്കുവാനായിരുന്നു. ദൈവത്തിനോടുപോലും എനിക്കു ദേഷ്യം തോന്നി.

അന്നുരാത്രിയില്‍ ഞങ്ങളുടെ ഊണുമേശയില്‍ നിറഞ്ഞുനിന്നത് മുഹമ്മദ് കാസിം ആയിരുന്നു. മണല്‍ക്കാടുകളുടെയും ഒട്ടകങ്ങളുടെയും ഇടയില്‍ അകപ്പെടുന്ന നിര്‍ഭാഗ്യവാന്മാരെപ്പറ്റി ഭര്‍ത്താവെന്നോടു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ കാസിമിനോടെനിക്കെന്തോ വല്ലാത്തൊരു അടുപ്പം തോന്നി.

നാടിനും വീടിനും തണലും തണുപ്പുമാകുന്ന പ്രവാസികളുടെ ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന ജീവിതം, സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യത്തില്‍ ജോലി നഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടും വെറുംകൈയ്യോടെ നാട്ടിലേക്കു മടങ്ങാനാകാതെ അവിടെതന്നെ ജീവനൊടുക്കിയവര്‍. കൈനിറയെ സമ്മാനങ്ങളുമായെത്തുന്ന അച്ഛനെ കാത്തിരിക്കുന്ന മക്കളെ ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഞാനിവിടെ സുഖമായിരിക്കുന്നു എന്ന് കത്തെഴുതി പൊള്ളുന്ന മരുച്ചൂടില്‍ നാടിനെ സ്വപ്നം കണ്ട്, ഒട്ടകങ്ങള്‍ക്കു കാവലിരിക്കുന്നവര്‍. ഒരുനേരത്തെ ആഹാരത്തിനുവേണ്ടി അറബിയുടെ ദയകാത്തിരിക്കുന്നവര്‍. ദുബായുടെ വര്‍ണ്ണക്കാഴ്ചകള്‍ എന്‍റെ മനസ്സിനെ വല്ലാതെ മടുപ്പിച്ചു. വീശിയടിക്കുന്ന മണ്‍ക്കാറ്റില്‍ അശാന്തിയുടെ മനസ്സുമായി പിടയുന്നവര്‍. അവര്‍ക്കൊക്കെ ഞാന്‍ കണ്ടത് ഒരേമുഖമായിരുന്നു വേദനയുടെയും നൊമ്പരത്തിന്റെയും മുഖം.

മൂന്നു ദിവസങ്ങള്‍ക്കുശേഷം വാതിലിലെ കിളിചിലച്ചപ്പോള്‍ ഞാന്‍ സന്തോഷിച്ചു. ഇച്ചായന്‍ നേരത്തെവന്നുവല്ലോ. വന്നതു കാസിം ആയിരുന്നു. ഞാന്‍ കൊടുത്ത ഒരിറ്റുവെള്ളവും ഒരുനേരത്തെ ആഹാരവും എന്നെ കാസിമിന്റെ സുഹത്താക്കിമാറ്റി. പല ദിവസങ്ങളില്‍ പല പ്രാവശ്യങ്ങളായി കാസിം എന്നെ കാണാനെത്തി ആവശ്യങ്ങളിലേറെയും ഒരുനേരത്തെ ഭക്ഷണമായിരുന്നു. ഇന്ത്യാപാക്കിസ്ഥാന്‍ അതിര്‍ത്തിക്കപ്പുറത്തേയ്ക്ക് ഞങ്ങളുടെ സൗഹൃദം കടന്നുചെന്നു.

പാക്കിസ്ഥാന്റെയും അഫ്ഗാനിസ്ഥാന്റെയും അതിര്‍ത്തി പ്രദേശത്തെ മലയടിവാരത്തിലുള്ള കാസിമിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് അയാളോടൊപ്പം ഞാനും സഞ്ചരിച്ചു. ആ ചെറിയ വീട്ടില്‍നിന്നും കാസിം യാത്രപറഞ്ഞിറങ്ങിയപ്പോള്‍ കണ്ണുനീരോടുകുടി നിന്ന റസിയായും ചെറിയ മകള്‍ ലൈലയും അയാളുടെ നിനവുകളില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കു മുന്നില്‍ വന്നുനിന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു. ഒരിക്കലും കാണാത്ത റസിയയും ജന്മനാ തളര്‍ന്നു കിടക്കുന്ന ലൈലായും എനിക്ക് വേണ്ടപ്പെട്ടവരായി.

ഇടയ്ക്കൊക്കെ വന്ന് ഭക്ഷണം കഴിച്ച് ബാക്കി പൊതിഞ്ഞുകൊണ്ടുപോകുന്ന കാസിം. തലചായ്ക്കാനിടമില്ലാതെ മരുഭൂമിയില്‍ ഒട്ടകങ്ങള്‍ക്ക് കാവലിരുന്ന് ചുമച്ചുചുമച്ച് നേരം വെളുപ്പിക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ മനസ്സും അസ്വസ്ഥമാവുകയായിരുന്നു. പഴകിയ കട്ടിലില്‍ ചുരുണ്ടുകിടന്ന് ബാപ്പയെ തിരക്കുന്ന ലൈലയും, ഗള്‍ഫിലേയ്ക്ക് പറന്ന ഭര്‍ത്തവ് തിരികെ വരുന്നതും കാത്തിരിക്കുന്ന റസിയായും എന്റെ സ്വപ്നത്തിലെത്തി തുടങ്ങി. മിക്കവാറും കാസിമിന് ഭക്ഷണം കൊടുക്കേണ്ടത് എന്റെ ചുമതലയായിമാറി. എന്റെ മകളും മുഹമ്മദ് കാസിമും രണ്ടുമാസംകൊണ്ട് വര്‍ഷങ്ങളുടെ പരിചയത്തിലായി. വെയിലിനു ചൂടേറി, അധികമാരും പുറത്തിറങ്ങാതാകുമ്പോള്‍ കാസിം വീടിനു മുന്നിലെ മുള്‍ച്ചെടിയുടെ തണലില്‍ വന്നിരിക്കുകയും ഭക്ഷണം കഴിക്കുകയും ചെയ്യുന്നത് പതിവായി. അവിചാരിതമായി ഏതെങ്കിലുമൊരറബി ആ വഴിക്കുവന്നാല്‍ ആ 87-കാരന്‍ പൂച്ചയുടെ മുന്നിലകപ്പെട്ട എലിയെപ്പോലെ പതുങ്ങിനില്‍ക്കും.

ഇന്ത്യയിലെ വലിയ ആശുപത്രില്‍ ചികിത്സിച്ചാല്‍ ലൈല എണീറ്റുനടക്കുമെന്നൊരു പ്രതീക്ഷ ഡോക്ടര്‍മാര്‍ നല്‍കിയതിന്റെ മുപ്പതാം ദിവസമാണ് ഉള്ളതെല്ലാം വിറ്റുപെറുക്കി കാസിം ഗള്‍ഫിലേയ്ക്ക് വണ്ടികയറിയത്. എന്റെ മോളുടെ കൈപിടിച്ച് വളരെ സന്തോഷത്തോടെ കാസിം ചില പാട്ടുകള്‍ പാടും. അര്‍ത്ഥമറിയാത്ത ആ പാട്ടുകളില്‍ മകളെകാണാത്ത പിതാവിന്റെ ദുഃഖങ്ങളും നൊമ്പരങ്ങളുമാണുള്ളതെന്ന് ഞാനൂഹിച്ചെടുത്തു. ലാഹോറിന്റെ തെരുവീഥിയിലൂടെ നടന്നുപോയ റസിയയെ ആദ്യം കണ്ടതും പിന്നീട് ജീവിത സഖിയാക്കിയതുമെല്ലാം എത്രസന്തോഷത്തോടെയാണയാള്‍ ഓര്‍ക്കുന്നത്. അഫ്ഗാനിസ്ഥാന്റെ മലയടിവാരങ്ങളില്‍ കാസിമിനൊപ്പം ഞാനും സഞ്ചരിക്കുകയായിരുന്നു. റസിയായ്ക്കും മകള്‍ക്കും അയച്ചുകൊടുക്കാന്‍ ഒരു ദിര്‍ഹം പോലുമില്ലാത്ത വേദനയും അനാരോഗ്യവും പഴുത്തൊലിക്കുന്ന കൈയ്യുമെല്ലാം അയാളെയൊരു തീരാരോഗിയാക്കി.

മുഹമ്മദാലി ജിന്നയും, കാര്‍ഗില്‍യുദ്ധവും, കാശ്മീരിലെ നുഴഞ്ഞുകയറ്റവുമെല്ലാം ഞാന്‍ മറന്നു. ഭര്‍ത്താവിന്റെ കാലുറകളും ഒരു പഴയ കമ്പിളിയുമെല്ലാം അയാള്‍ ചോദിക്കാതെ തന്നെ ഞാനയാള്‍ക്കുകൊടുത്തു. എന്നെങ്കിലുമൊരിക്കല്‍ അറബി കൈനിറയെ കാശുമായ് വന്ന് ഒട്ടകങ്ങളെ നോക്കിയ കൂലി തനിക്കു തന്ന് തന്നെ പാക്കിസ്ഥാനിലേക്ക് അയയ്ക്കുമെന്നും വിസാ കാലാവിധി കഴിഞ്ഞിട്ടും ഗള്‍ഫില്‍ തങ്ങിയ തെറ്റ് പൊതുമാപ്പില്‍ പൊറുത്തു കിട്ടുമെന്നുമെല്ലാം അയാള്‍ സ്വപ്നം കണ്ടു. കാര്‍ഗില്‍ യുദ്ധത്തില്‍ മരിച്ച പാക്കിസ്ഥാന്‍ പട്ടാളക്കാരനായ സഹോദരന്റെ ശവം കിട്ടാത്തതുകൊണ്ട് മരണാനന്തര കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കാത്തിനാല്‍ ജ്യേഷ്ഠന്റെ ആത്മാവിന് സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ പ്രവേശിക്കാനാവാതെ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിനു ചുറ്റും പറന്നു നടക്കുന്നതുമെല്ലാം കാസിമിന്റെ സ്വകാര്യ നൊമ്പരങ്ങളായിരുന്നു.

കാസിമിന് മറ്റെന്തോ അസുഖം ഉള്ളതുപോലെ ശരീരം വിണ്ടുകീറി പഴുപ്പൊലിയ്ക്കുന്നു. കൈയ്യില്‍ പണമോ വിസയോ ഒന്നുമില്ലാതെ മുടന്തി മുടന്തി നീങ്ങുന്ന കാസിമിന് ഭക്ഷണമൊഴികെ മറ്റൊന്നും കൊടുക്കാനെനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല.

അന്ന് കാസിം വന്നപ്പോള്‍ പഴകി നിറംമങ്ങിയ ഒരു അഡ്രസ്സും കൈയ്യിലുണ്ടായിരുന്നു. “റസിയ മുഹമ്മദ് കാസിം”വീശിയടിക്കുന്ന പൊടിക്കാറ്റില്‍നിന്നും രക്ഷനേടാന്‍ റാസല്‍ ഖൈയ്മയിലെ ഞങ്ങളുടെ വീടിനുമുന്നിലുള്ള ഒരു മരച്ചുവട്ടില്‍ കാസിം ഇരുന്നു. ഒപ്പം ഞങ്ങളും വാളന്‍ പുളിയുടെ തരത്തിലുള്ള ചുമപ്പും പച്ചയുമായ കായകള്‍ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്ന മുള്‍ച്ചെടിയുടെ വിതാനിപ്പിനു താഴെയിരുന്ന് റസിയായ്ക്കായി ഞാന്‍ കത്തെഴുതി, അയാള്‍ പറഞ്ഞുതന്ന ഇംഗ്ലീഷിന്റെ അര്‍ത്ഥം ഇങ്ങനെയായിരുന്നു.

എന്റെ ഹൂറിയ്ക്കും പൊന്നുമോള്‍ക്കും, അള്ളാവിന്റെ കൃപയാല്‍ ഞാന്‍ സുഖമായി കഴിഞ്ഞുപോകുന്നു. നിങ്ങള്‍ക്ക് പണമയയ്ക്കാത്തതില്‍ വിഷമിക്കരുത്. റസിയ എങ്ങനെയെങ്കിലും വീട്ടുകാര്യങ്ങള്‍നോക്കണം. എന്റെ ശമ്പളമെല്ലാം ഞാനിവിടെ സൂക്ഷിക്കുകയാണ് ലൈലയെ ആശുപത്രിയില്‍കൊണ്ടുപോകാനായി. ഇന്ത്യയിലെ വലിയ ആശുപത്രിയില്‍ മോളെ കൊണ്ടുപോകാന്‍ ബാപ്പ ഉടനെ എത്തും. പിന്നെയൊരിക്കലും ബാപ്പ എങ്ങുംപോവില്ല. എന്റെ ലൈലയുടെ കൈപിടിച്ച് എന്നുമെനിക്ക്... പിന്നെയൊന്നും പറയാനയാള്‍ക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. മരച്ചുവട്ടിലെ മണലിലേക്ക് മഴപെയ്യുന്നതുപോലെ കണ്ണീരടര്‍ന്നുവീണു. അയാളൊടൊപ്പം ഞാനും കരഞ്ഞു. റസിയായ്ക്കും, ലൈലയ്ക്കും പുന്നാരമുത്തമെന്ന് ഞാന്‍ സ്വന്തമായെഴുതി.

പെട്ടെന്നാണ് ഒരു വാഹനം ചീറിപ്പാഞ്ഞുവന്നത് ശുര്‍ത്തയുടെ (പോലീസ്) വേഷം കണ്ടതോടെ ഞാന്‍ ഗെയിറ്റിനുള്ളില്‍ കടന്നു പുറത്തേയ്ക്ക് നോക്കി.“ബത്താക്ക”കാര്‍ഡിനായി കൈനീട്ടുന്ന ശുര്‍ത്ത (ജോലിക്കായുള്ള കാര്‍ഡും വിസയുമില്ലാത്ത ആരും പുറത്തിറങ്ങരുതെന്ന് ഇച്ചായന്‍ പറയാറുള്ളത് ഞാനോര്‍ത്തു). മുഷിഞ്ഞു പിഞ്ഞിയ കുര്‍ത്തയുടെ പോക്കറ്റില്‍ കൈ ഇട്ടു തിരിക്കാനല്ലാതെ കാസിമിനെക്കൊണ്ട് ഒന്നിനും കഴിഞ്ഞില്ല. എനിക്കുറപ്പായി കാസിം പിടിക്കപ്പെട്ടു. പുഴുത്തു തൂങ്ങിയ കൈവിരല്‍ കൂട്ടിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് കാസിം പോലീസിനോട് എന്തൊക്കെയോ യാചിക്കുന്നു. “വെന്‍ ബത്താക്ക. മുശ്ക്കില്‍…എല്ലാറോഹ് ദാഫില്‍ സെയിറാ.....ഉല്ലു ഖലാശ്......”എന്നൊക്കെ ഉച്ചത്തിലുള്ള ശുര്‍ത്തയുടെ അലര്‍ച്ച കേള്‍ക്കാമായിരുന്നു.

ഞാന്‍ വാതില്‍ ചേര്‍ത്തടച്ച് അനങ്ങാതെ നിന്നു എന്തിനെന്നറിയാതെ ഞാന്‍ ഏങ്ങിയേങ്ങിക്കരയുമ്പോള്‍ മണല്‍ക്കാറ്റിനെ ഊതിപ്പറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് വാഹനം പോയ ശബ്ദം ഞാന്‍ കേട്ടു. ശരിയത്ത് കോടതിയുടെ ശിക്ഷാവിധികളെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ ചില പരിചയക്കാരൊടൊക്കെ ചോദിച്ചു.

ഗള്‍ഫിന്റെ വര്‍ണ്ണക്കാഴ്ചകളവസാനിച്ച് നാട്ടിലേയ്ക്ക് മടങ്ങാന്‍ സമയമായി. മടക്കയാത്രയ്ക്ക് തൊട്ടുമുമ്പ് ഞാന്‍ ആ കത്ത് ഇച്ചായനെ ഏല്പിച്ചു. “ഇത് പോസ്റ്റ് ചെയ്യാന്‍ മറക്കരുത്.....”ഒരു പക്ഷെ ഇനിയൊരിക്കലും. കാസിമിനൊരു കത്തെഴുതാന്‍....

എയര്‍ ഇന്ത്യയുടെ ജി 199-ാം നമ്പര്‍ വിമാനത്തില്‍ ഇന്ത്യയിലേക്ക് തിരികെപ്പോരാന്‍ നിന്ന ഞാന്‍ കരയുകയായിരുന്നു. വിമാനത്താവളത്തിലെ ചില്ലകൂടിനപ്പുറത്തുനിന്നും ഞങ്ങളെ നോക്കി നില്‍ക്കുന്ന ഭര്‍ത്താവിനെ പിരിഞ്ഞ ദുഃഖമോ അതോ... അഫ്ഗാനിസ്ഥാന്റെയും പാക്കിസ്ഥാന്റെയും ഇടയ്ക്കുള്ള മലയടിവാരത്തില്‍ ഉപ്പയുടെ വരവും കാത്ത് കട്ടിലില്‍ കിടക്കുന്ന ലൈലയോ?

ഇത് കഥയല്ല. ജീവിതാനുഭവമാണ് 

റോസമ്മ സെബാസ്റ്റ്യന്‍

എച്ച്.എസ്.എ. മലയാളം

എസ്.ജെ.എച്ച്.എസ്.

ഉപ്പുതോട്, കട്ടപ്പന.