പിതൃഗൃഹം - കവിത

ഭൗതികമോഹമാം നീരാളി നീട്ടിയ

ജ്ഞാനവൃക്ഷത്തിന്‍ ഫലങ്ങള്‍ ഭുജിക്കവേ

മാനസചെപ്പിലെ സന്മാര്‍ഗ്ഗചിന്തകള്‍

കൈവിട്ടുപോയതറിഞ്ഞതേയില്ല ഞാന്‍

എന്നെ ഞാനാക്കിയ തത്ത്വശാസ്ത്രത്തിന്റെ

ദയനീയരോദനം കേട്ടതേയില്ല ഞാന്‍

കാലമേ,ചൊല്‍ക നീ മാന്ത്രികമാം നിന്റെ

മാറാപ്പിനുളളിലെ ഭാവികാലങ്ങളെ

ഗതകാലചിത്രങ്ങളെത്രയോമോഹനം

തൊട്ടുതലോടുവാനെത്രയുണ്ടാഗ്രഹം

സ്വര്‍ണ്ണവര്‍ണ്ണക്കനികളേന്തുന്ന വൃക്ഷങ്ങള്‍

നല്‍കുന്നശീതളച്ഛായാതലങ്ങളില്‍

അജപാലവൃന്ദങ്ങള്‍മധുരമായ് പാടുന്ന

ആ ഗാന പീയൂഷരാഗപ്രവാഹത്തില്‍

അണയുന്നു ഹൃത്തടം അലിയുന്നു ഹൃത്തടം

ആലോലമായ് കാറ്റിലുലയുന്നു ഹൃത്തടം

സഹജാതനൊമ്പരം തൊട്ടറിഞ്ഞീടുവാന്‍

കഴിയാത്തൊരെന്‍മനമെത്രയോപങ്കിലം

ആ ബാഷ്പബിന്ദുക്കളിറ്റൂവീണിന്നെന്റെ

അന്തരാത്മാവിതാ നൊന്തുപിടയുന്നു

അകാശനീലിമ താണ്ടിവരുന്നൊരു

സ്വരവീചിമൊഴിയുന്നു മാപ്പു നല്‍കുന്നു ഞാന്‍

നിന്നെ ദര്‍ശിച്ചിടാനുഴറുന്നു കണ്ണുകള്‍

നിന്നെ പുണരുവാന്‍ വെമ്പുന്നു പാണികള്‍

മാമക ഹൃത്തില്‍ മുഴങ്ങുന്നു സ്നേഹാര്‍ദ്രം

താതന്റെ ഗദ്ഗദമൂറിയ വാക്കുകള്‍

ആ മൃദു ചിത്തത്തിലെത്രയൊ ആണികള്‍

ആഞ്ഞു തറച്ചുഞാന്‍ നിസ്ത്രപം നിര്‍ദ്ദയം

ഉണ്മതന്‍ വെണ്മയില്‍ ഹൃത്തടം മിന്നവേ

ഉരുകിയൊലിക്കട്ടെയെന്‍സിരാതന്തുക്കള്‍